คือมาตรฐานสำหรับการเพาะเลี้ยงกุ้งแบบยั่งยืน โดยไม่ทำลายสิ่งแวดล้อม ผลผลิตกุ้งที่ได้เป็นกุ้งคุณภาพไม่มีสารตกค้าง และสามารถติดตามข้อมูลของการผลิตได้ทุกขั้นตอนจนกว่าจะถึงผู้บริโภค ตั้งแต่โรงเพาะฟัก บ่อดิน โบรกเกอร์ผู้จับกุ้ง แพที่รับซื้อ ห้องเย็น ผู้ส่งออก ผู้นำเข้า
ทำไมถึงต้องมีซีโอซี
ในระบบการค้าเสรี ประเทศคู่ค้าไม่สามารถใช้กำแพงภาษีหรือกฎระเบียบที่ไม่เป็นสากลมากีดกันทางการค้า จะทำได้ก็เป็นเรื่องของการตั้งมาตรฐานของสินค้า(ที่เราต้องทำตาม) เพราะในยุคนี้เป็นยุคของการค้าเสรี เป็นตลาดของผู้บริโภค เราผู้ผลิตต้องทำตามที่ตลาดต้องการ เราจึงต้องตั้งกฎระเบียบขึ้นมาเพื่อไม่ให้ฝรั่งซึ่งไม่ได้เป็นผู้เลี้ยงกุ้งมาเป็นคนตั้งมาตรฐาน ที่เราอาจจะมีปัญหาในการปฏิบัติ และยังต้องให้เขามารับรองมาตรฐานที่ต้องเสียค่าใช้จ่ายจำนวนมากเฉกเช่นมาตรฐาน ISO
ใครเป็นผู้ตั้งมาตรฐานซีโอซี
กรมประมงเป็นผู้กำหนด โดยเริ่มทำมาตั้งแต่ พ.ศ. 2541 กรอบข้อบังคับมีพื้นฐานมาจากข้อตกลงในที่ประชุม WORLD AQUACULTURE ที่ได้กำหนดแนวทางของการทำประมงโดยมีจริยธรรมและความรับผิดชอบ อีกทั้งทางยุโรปได้คิดมาตรการปกป้องระวังภัยเกี่ยวกับเรื่องอาหาร ที่สามารถสืบถึงต้นตอที่มาของอาหารที่เป็นปัญหาได้ ว่ามาจากประเทศไหน จังหวัดไหน อำเภอไหน ตำบลไหนและฟาร์มไหน ที่จะเริ่มใช้ในปี 2546 ทำให้เราต้องรีบทำมาตรฐานให้กุ้งไทย และมาตรฐานนั้นต้องเป็นมาตรฐานที่สากลยอมรับ
ทำไมถึงต้องเข้าซีโอซี
เพื่อให้เราสามารถเลี้ยงกุ้งได้แบบยั่งยืน
เนื่องจากทุกวันนี้เราเลี้ยงกุ้งกันอย่างไม่มีกฎเกณฑ์ ใครอยากจะเลี้ยงแบบไหนก็ทำ ไม่มีวิธีการ ไม่มีขั้นตอน ก็เลยทำให้เลี้ยงกุ้งยาก เกิดโรคระบาด แหล่งน้ำธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมเสื่อมโทรมลง ถ้ามีกรอบการเลี้ยงที่เป็นมาตรฐาน ไม่ทำลายสิ่งแวดล้อมและมีการบันทึกข้อมูล เวลาที่เกิดปัญหาก็จะสามารถหาสาเหตุและแก้ไขได้โดยง่าย
เพื่อการแข่งขันในตลาดโลกและขายได้ราคา
แหล่งที่มา http://www.geocities.com/rayongcoc/
